Episod 1

Bismillahirrahmanirrahim... 

Rabu 12 september 2012

so cute n sweet

Normal day for me.as usual sy bersiap untuk melaksanakan tanggungjawab seperti biasa. punch card naik ke unit n letak beg. suddenly i heard many people sing a bufday song..oh ALLAH...they all know my birth date. malu juga ada kerna diri yg sudah meningkat dewasa ini masih terima lagu spt itu.terima kasih buat rakan sekerjaku... tutorial start jam 2..so sy mulakan kerja pengurusan dulu di office.jam 10.00 ex hosmet dr unit matematik naik ke unit sy..she smiled..fikir sy hanya mahu membincangkan soal rumah..rupanya2 dia keluarkan sebiji kek yg comel dari begnya.sahabatku memelukku..Ya ALLAH bukan kek yg kupinta cukup sekadar doa. Alhamdulillah..setelah hampir setahun kami berpisah rumah..akhirnya sahabatku bakal menjadi jiranku. sy xsunyi!syukran hidayah.such a lovely name. 

Jam 10.30 terima sms dari seorg plajrr lelaki..tulisnya mahu consultation hour jam 12. sesampai jam 12 bukan pelajar ini yg dtg..ttp 3 org pljr lelaki lain yg dtg dan menghantar assignment yg sepatutnya dihantar hari sebelumnya.niat dihati benar2 ingin menyinga..tp bila mereka bertiga tersenyum dan meminta maaf..terus sy batalkan niat sy. sedang leka melayan kerenah mereka...datang pula si pelajar llk yg menghntr sms sambil membawa kek. dibelakangnya ramai skali pelajar2ku...saya cuma melihat. Hanya bermonolog..ya ALLAH..inilah pelajar2 yg sering aku marah..inilah pelajar2 yg sering membuatkan aku naik hantu...apa yg mereka buat ni? sedang di hari tersebutlah pemantauan dr pihak atasan bermula..audit dalam mencari mangsa. Thanx my dear. Mereka xpernah menganggap saya memarahi mereka..."miss xgarang..tp tegas!"

one of my tutorial students  #just a fake smile

Wahai ALLAH...hanya KAU saja yang tahu apa sedangku tunggu..apa yg sedang bermain di fikiranku...jam sudah 1 tengahari..Kakak-kakakku ( rakan office) ..."selamat hari lahir my dear..jom jamuan di unit ko-k". once again sy dipeluk oleh kakak2 yg byk membantu dan memberi tunjuk ajar pd sy. Sesampai di unit ko-k..seorang pensyarah matematik bertny pd sy.."umur awk da berapa?'' "umur sy 23" yg mendengar turut tergelak bila sy berkata begitu.. "xyah nk tipu...cepat2 kawen tau". InsyaALLAH itu lah jwapan yg sy beri...sy melihat jam...hurm...berfikir lagi...namun tiada apa2.

oh...it's a pieces of cake

Jam 2 petng...barulh kelas sy bermula..ke makmal menyarung lab coat mencapai marker dan menulis apa yg patut. "For today we are going to continue our experiment..." belum sempat sy berbicara lebih...students yg ada di dlm mkmal berdiri dan mengucap selamat.. Oh my students...this is lab time...seorg stud perempuan msuk ke lab dan memegang sekotak kek..Syukur Alhamdulillah..tika itu tiada pemantau yg sedang berlegar..lantas sy capai kotak tersebut dan meletakkan di rak luar. No cake no song..continue with the experiment..kasihan mereka...namun sempat juga sy ucap terima kasih. 

Jam 6.30...sy pulang ke rumh ditemani seorng shbt yg ingin menumpng semlm dua.. Sy msih lgi menunggu..sepertinya kosong. melakukan aktiviti spt biasa di rumah.selesai kerja2 rumah..sy on netbook yg sudah berkurun x dibuka sehinggalah hampir jam 12. waiting n waiting. kenapa dgn saya ni?sudahlah cik khilkhir..noting about you...Lalu sy menarik bntal untuk menahan air mata yg xsabar2 untuk keluar. Apakan daya cik khilkhir..dia lemah...air matanya mencurah keluar..she just need  a little remembrance from the people she loves.nampak seperti desperate bukan? tidak! saya cuma menguji...tp rupanya saya yg diuji..di laman sosial fb..posted wall sy restrict kn..tarikh lahir mmg sengaja x diletak..kalau dahulu..tiada laman fb..tp msih ramai yg tahu..manusia kini bergntung pd fb. rsanya sudah merepek terlalu jauh. tiada siapa mendengar tngisn itu..dia tertidur...

seperti inikah dia?

Tulisan sy kali ini umpama budak yang baru beljar menulis...sy bukan orang seni untuk memperindahkan bahasa...sy bukn org bahasa untuk menyusun kata. tp sy cum manusia biasa. Tidak mengapalah...sy luahkan di sini saja. Sekurang-kurangnya rasa itu sy alirkan di jari jemari sy lalu dihntr ke papan kekunci dan terpapar di kaca permata hatiku. Kenapa episod 1? rakan2 saya berkata "episod sudah bermula"... wallahualam.

Tulisan hati

Bismillahirahmanirrahim..ku tunaikan jua hajat yg tertangguh.kenapa masih jua tentang hati? Ya...sememangnya ruang ini penuh dgn hati..lu'lu' qalbi. Hati saya bukan org lain.

Masing2 sedang sibuk membuat persiapan untuk raya esok. Tp sy mencuri sedikit ruang utk menulis. Sy xtahu nk meluah pd siapa jadi ditulis saja di sini. Di ramadan kali ini berlainan sedikit dgn ramadan2 yg berlalu. Inilah kali pertama saya bersahur..berbuka seorang diri sejak berpindah rumah. Tiada apa terasa sunyi atau gembira..cuma biasa2 saja. Alhamdulillah dapat berterawih di masjid kolej bersama students ( walaupun mereka sangka saya ini students juga..mana tidaknya..hanya berseluar track dan tshirt..itupun saya xkisah..seronok kerna tiada perbezaan kasta dalam beribadah). Tidak perlulah saya menceritakan setiap ibadah yg dilakukan, takut nanti bukan pahala malah dosa yg sy pikul.

Di ambang ramadan...
Alhamdulillah rezeki dari ALLAH, petang itu sy menerima anugerah dr jabatn sains. Mungkin ini hadiah ramadan buat sy. Petang itu juga saya terima sms dr kakak sy...

"Salam, rindu ramadan dariku untuk mu...terkenang terawih 2tahun lepas bila terdengar lagu ni...i teringat kat u menangis tersedu-sedu dpn masjid"

Saya tersenyum..terus mengimbau apa yg saya telah bazirkan dua tahun lepas. Tapi bila difikir semula saya belajar dari situ. Tangisan saya itu sesal sy terhadap apa yg sy perbuat. Alhamdulillah..ALLAH sampaikan hajat saya sekali lg untuk bersimpuh di hadapan rumahNYA  menghadap multazam mengangkat tangan dan menangis sepuas-puas hati saya kerana sesalan itu. Saya takkan berhenti berdoa kerna saya yakin ALLAH lebih tahu apa yg sy perlukan. Syukur..kerna saya diajar dari pengalaman itu.



Alhamdulillah sepanjang ramadan ini walau saya berseorangan..ada juga rakan2 yg sudi menemani saya bersahur dan berbuka.Sekarang.....jika diimbau 3tahun lepas...kami sekeluarga sedang sibuk didapur..tangan menyiapkan juadah tapi mata setiap kami didatangi air mata yang mencurah2 mengenang kakakku sharifah terlantar di hospital.

Di ramadan kali ini..mungkin ada sedikit perubahan yg saya tidak perasan..sehinggakan ramai teman2 sekerja bertanya kenapa saya kurang bercakap dan mereka menyangka sy punya masalah. As usual jika mereka bertanya...sy tersenyum dan menjawab... " masalah hati" ..senang untuk menamatkan persoalan.

Tulisan hati ini kutulis dipetang syawal...Tp hanya sekarang baru sy publish...

P/s: rajuk syawal itu sy simpan dalam2... Sy mahu jd antara yg pertama...tp sayang...sy hanya antara yang terakhir...

Ini sahaja yang saya mampu

Bismillahirrahmanirrahim...buat detik ini....ini sahaja yang saya mampu tulis, ini sahaja yang boleh saya coret...saya tidak punya cara lain...YA ALLAH...sampaikan tulisan ini pada yang layak menerimanya. Bila ku bicara dgn kakak...katanya..." berangan xsudah! Cuba hidup dlm kenyataan.." saya hanya mampu tersengih dan tersenyum... Kata kakak...terima sahaja la apa kenyataannya...itu juga hanya senyuman yg dibalas.saya tidak kisah siapa yg membacanya..kerna saya hanya bicara soal hati saya..bukan ttg sesiapa. hanya ALLAH yang tahu apa yang bermain di hati..di fikiran saya..org lain tidak...dan setakat ini yang sy mampu tulis...

SHLAABS

SHLAABS

SHLAABS

SMLM KAMU....

Selingan sebentar...sy diuji dgn sesuatu...alhamdulillah sy punya keluarga yg sgt sayangkan saya. Tidak tersangka di benak sy...kakak2 sy mengalirkan mutiara mereka kerana mereka sayangkan saya...saat itu sy tidak tertanggung dgn perasaan tika itu. Abg2 sy juga sanggup menapak mendapatkan saya...apatah lg kedua org tua yg da melahirkan saya...tangisan mereka...pelukan mereka membuatkan saya diam bersama mutiara...terima kasih kerana menyayangi diri ini...ALLAH...syukur kerana KAU beriku mereka dalam hidupku...

Terima kasih ya ALLAH...KAU berikanku sahabat2 yg memahami keadaanku tika itu juga saat ini...dan kerana itu juga muncul 3 pilihan yg perlu sy pilih buat hidup saya...ALLAH...permudahkanku...berikanku jawapan setiap pilihanku itu...amiin ya rabb..

Immunity & Coordination

Now lecture smp tajuk ni..so..untuk x lupe..just tulis kt sini..

1) structure antibody - hold by disulphide bridge bukan bond

2)transmission impulse - influx of calcium ion via calcium ion channel at pre synaptic knob, trigger membrane of synaptic vesicles to fuse with membrae of pre synaptic by EXOCYTOSIS..Stress on word exocytosis

hypocrisy

Sebelum sy menulis ttg apa yg bakal sy tulis, pesanan utk yg BERKENAAN yg meminta sy menulis kembali, sy menulis di blog sy ini bukan kerana yg berkenaan ttp atas kemahuan sy sendiri.sy x peduli pd sesiapa juga atas kemahuan sy sendiri. Jadi, tolonglah mengerti yg sy XMAHU dan XNAK.

Bukan hal diatas yg mahu sy bicara. Pura-pura? Ya itu diri saya. Pura-pura senyum, pura-pura ketawa, pura2 hepi. Kenapa? kenapa dan kenapa? SBB sy nak ORG LAIN gembira, sbb sy nk ORG LAIN mahukan sy tika punya masalah, sbb sy nak ORG LAIN merasa saya ini diperlukan tika mahu meluahkan sesuatu....tp jangan lupa....sy juga punya hati...sy juga teringin diperlukan tika ORG LAIN GEMBIRA...

Apa puncanya? puncanya saya sendiri...terlalu nampak tenang bila menjadi pendengar, terlalu memikir org lain, terlalu teruja satu ketika dahulu. Akibatnya....sekarang...sekarang...sekarang! Saya tak tahu apa kedudukan sy sekarang. Apa saya ini perlu untuk condong ditumpil lemah dianduh saja...Terasa mahu menulis perumpamaan kerana saya yg SEKARANG ini juga lahir dgn perumpamaan seseorang. "Tiada rotan akar pun berguna" Saya menjadi org yg baru dengan perumpamaan itu. Air mata saya tidak pernah lelah dengan perumpamaan yg diberi. Kerana itu la saya tidak kuat...tp sy cuba dan terus mencuba untuk ketawa kerana org lain perlukan sy...kalo sy sendiri tidak kuat, macam mn nk tolong org lain. Sy putuskan biar perasaan ini dgn air matanya..dan bila mana sy rase ingin menangis...sy luahkan saja...pd siapa? sy menangis sendiri...dirumah ini sendiri, so hypocrite of me!

Always think negative...susah sgt untuk berpositif...SO BAD OF ME. sy manusia biasa..kadangkala mahu diingati tanpa mengingatkan. Saya ini bukan org yg pandai mengungkap kata sayang, rindu, kasih pada org...sy sgt x reti untuk menulis itu...mungkin sbb itu sy kena main. Ya...kata2 itu mmg bisa membuat org tersenyum dan gembira kerana disayangi, dirindui, dikasihi...tp sy bukan seperti itu...sy xtahu bagaimana untuk menulis perkataan2 itu secara terus..jari sy x pandai. Tapi hati sy...hati sy...hati sy mengerti perkataan2 itu...Cukupla satu ketika yg dulu sy diadili...sy xnk diadili lagi..tolong saya...

Saya tidak pernah sesal dgn apa yg terjadi, dan sy tidak mahu menjadikan org lain sbg punca dan asbab sy jd begini. Just becauce of me..hanya sayalah penyebabnya. Saya tak mahu meletakkan beban atas bahu org lain sedang puncanya adalah saya sendiri.untuk apa saya melabel org lain sbg punca kalo ternyata sy inilah dalang kepada diri sy sendiri. Bukan ini yg saya mahu tulis..tapi...Oh ALLAH..sy ini sudah tidak tahu bagaimana untuk meluahkannya lagi..sy takut sy give up dgn org lain... Sy lepaskan geram disini..geram kenapa? sy geram dgn diri sy kerana sy mahu menangis sendiri...semuanya mahu buat sendiri...'independent' sgt...Puncanya? puncanya saya lah...bukan org lain...

Mlm tadi terbc tulisan pd satu gmbr di fb " MENANGISLAH...JIKA ITU YANG MAMPU MEMBUAT HATIMU LEBIH TENANG,KERANA ALLAH KASIH PADA KITA, ALLAH CIPTAKAN AIR MATA".alhamdulillah...sy tenang membaca tulisan itu..sekurang2nya tulisan itu menjadi teman sy..Wallahualam.

tibe2 mahu letak gmbr sy yg sedang menulis nm sy di atas pasir..tp sy lupa apa yg sy tulis itu sudah hilang...tulisla di batu sekali pun..batu juga akan hancur...sy tidak punya gmbr yg baru..sejak dr itu...sy xpunya gmbr..sy xbawa kamera sy lg...sbb senyuman yg bakal sy ukir dalam gmbr itu ti cuma bohong...hati saya xdpt dibohongi..maafkan saya...

p/s: terima kasih kpd kamu yg berjaya mengubah sy menjadi seperti ini.benar2 terkesan dlm kehidupan sy. tp maaf, bukan ttg kamu yg sudi untuk sy tulis...

Di mana....

..........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................tidak di sini